Ο Ευάγγελος Σακκάς εξετάζει το ευαίσθητο θέμα της σχέσης θρησκείας και πολιτικής. Με αφετηρία τη συζήτηση γύρω από τη θρησκευτική ελευθερία στην Αγγλία κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, διαβάζει κριτικά την επίδραση της στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας, ιδιαίτερα τις συνέπειες στη συγκρότηση ενός νέου ιδεώδους της πολιτικής εξουσίας.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή και επικρατούσα ιστοριογραφική αντίληψη, η νεότερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία (i) είναι γέννημα του ιδεολογικού ρεύματος του Διαφωτισμού που βρήκε πολιτική έκφραση στα πεδία των δύο μεγάλων επαναστάσεων του 18ου αιώνα και (ii) επινοήθηκε εξαρχής ως ένα πολίτευμα που αποσκοπούσε στη διασφάλιση απλώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης και όχι της διακυβέρνησης από τους πολίτες. Η πιο πρόσφατη ερμηνεία του Διαφωτισμού και της έλευσης της νεότερης δημοκρατίας, αυτή του Jonathan Israel, ανάγει το σπινοζικό υλισμό σε λυδία λίθο του «ριζοσπαστισμού» των εκπροσώπων του και σε γενεσιουργό αιτία της πολιτικής νεωτερικότητας. Η εισήγηση αυτή αμφισβητεί την πληρότητα της αφήγησης αυτής και επιχειρεί να συμβάλει στην κατασκευή μιας πιο σύνθετης γενεαλογίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, επικεντρώνοντας στην εμφάνιση ενός κεντρικού στοιχείου της στην Αγγλία του ύστερου 18ου αιώνα: της ιδέας της καθολικής ψηφοφορίας ως προϋπόθεσης της νομιμότητας ενός αντιπροσωπευτικού νομοθετικού σώματος. Αντί να αποτελεί ατμομηχανή του πολιτικού ριζοσπαστισμού, ο θρησκευτικός και μεταφυσικός «ριζοσπαστισμός» στην Αγγλία προωθούσε το αίτημα για ευρεία θρησκευτική ανεκτικότητα, αλλά όχι μια νέα σύλληψη της πολιτικής εξουσίας με στόχο τη συλλογική αυτοδιοίκηση.

Ο Ευάγγελος Σακκάς σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία των Ιδεών και της Πολιτικής Σκέψης στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Είναι Δρ Ιστορίας του κολλεγίου Queen Mary του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Έχει ασχοληθεί ερευνητικά με την πολιτική και θρησκευτική σκέψη στη Βρετανία του 17ου και 18ου αιώνα.